หลังจากใน It ภาคแรก (2017) แก๊งเด็กขี้แพ้สามารถปราบเพนนีไวส์ ปีศาจตัวตลกลงได้ แต่ทว่า27ปีต่อมา เพนนีไวส์ก็กลับมาอาละวาดอีกครั้ง เหล่าแก๊งเด็กขี้แพ้จึงต้องกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเพื่อกำจัดตัวตลกนรกลงให้สิ้นซาก
It ภาคก่อนถือว่าเป็นงานที่เซอร์ไพรส์ เพราะมันเป็นหนังไม่กี่เรื่องที่ดัดแปลงจากนิยายของสตีเฟ่น คิง แล้วทำออกมาได้ดี และภาคนี้ก็ยังรักษามาตรฐานนั้นได้ดี ทั้งความสยองจากการจู่โจมอันไร้ปราณีต่อเด็กๆและคนไน้ทางสู้ของเพนนีไวส์ และมิตรภาพอันอบอุ่นและชวนฮึกเหิมของแก๊งขี้แพ้ ภาคก่อนเล่าถึงการต่อสู้และเอาชนะความกลัว ส่วนภาคนี้จะเล่นกับประเด็นของการเอาชนะและก้าวข้ามอดีตอันโหดร้าย ความทรงจำอันเลวร้ายที่บรรดาแก๊งขี้แพ้ที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วอยากฝังลืมมันไว้กับเมืองพร้อมๆกับอดีตของพวกเขา จนพวกเขาเองก็หลงลืมอะไรหลายๆอย่างที่ควรจ่าแก่การจดจำไป เพราะเมื่อพวกเขาเลือกที่จะฝังอดีตไปกับเมือง เพื่อที่จะลืมความเจ็บปวด พวกเขาก็ฝังความสุขที่เคยอยู่ด้วยกัน เคยฝ่าฟันอุปสรรคร้อยแปดไปด้วยกันไปด้วย และพวกเขาก็เรียนรู้ที่จะเอาชนะ ก้าวข้าม และปล่อยวางกับอดีตที่เจ็บปวด เพื่อให้สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อย่างเต็มภาคภูมิ ประเด็นพวกนี้ทำให้Itกลายเป็นหนังสยองขวัญที่ดูแล้วอบอุ่น ฮึกเหิมประหนึ่งEndgame มากกว่าที่จะกลัว
แน่นอนว่าฉากน่ากลัวโหดร้ายยังคงมีอยู่ เพนนีไวส์ยังโจมตีคนไร้ทางสู้แบบไม่ปราณีเช่นเดิม บางคนเพิ่งถูกbullyถูกรุมกระทืบไปไม่กี่นาทีก็ตกเป็นเหยื่อของเพนนีไวส์แล้ว ทำให้เพนนีไวส์คราวนี้ดูไร้ปราณีขึ้นกว่าเดิม และนั่นก็ทำให้ฉากต่อสู้ตัดสินระหว่างเพนนีไวส์และแก๊งขี้แพ้ในตอนท้ายเรื่องยิ่งดูสนุกและฮึกเหิมขึ้นตามไปด้วย เพราะมันคือการเอาคืนbullyตัวเอ้ของบรรดาอดีตเด็กห่วยแก๊งนี้
สรุปแล้ว It: Chapter two ก็สามารถปิดฉากสรุปเรื่องราวของIt ได้อย่างเต็มอิ่มและดีเยี่ยม ไม่แพ้Endgameเลยทีเดียว มันทำให้เรารู้สึกวิธีการเอาชนะอดีตอันเจ็บปวดของเราที่แท้จริงไม่ใช่การวิ่งหนีมัน แต่เป็นการอ้าแขนต้อนรับมัน และก้าวข้ามมันไปอย่างสมศักดิ์ศรีต่างหาก
คะแนน
9/10
