ในพ.ศ. 2535 ประเทศไทยได้ให้คำมั่นสัญญา สนธิสัญญาฉบับนี้ระบุรายละเอียดของอำนาจขั้นพื้นฐานต่างๆ ไว้ว่าทุกประเทศต้องรับประกันเด็กในประเทศของตน ได้แก่
- สิทธิ์ที่จะมีชีวิตรอด - ได้รับการดูแลอนามัยพื้นฐาน มีสันติภาพ และความปลอดภัย
- อำนาจที่จะได้รับการวิวัฒน์ - มีครอบครัวที่อุ่นสบาย ได้รับการศึกษาเล่าเรียนที่มีคุณภาพ และมีภาวะโภชนาการที่เหมาะสม
- สิทธิ์ที่จะได้รับการปกป้องป้องกัน - ให้พ้นไปจากการข่มขู่ การถูกล่วงละเมิด การถูกละเลย และการแสวงประโยชน์ในทุกรูปแบบ
- สิทธิที่ในการมีส่วนร่วม - ในการแสดงแง่คิด แสดงออก การมีผู้รับฟัง และมีส่วนร่วมในการตัดสินใจในเรื่องที่มีผลกระทบกับตนเอง
ทุกๆ 5 ปี แต่ละชาติจะต้องจัดทำรายงานความก้าวหน้าเสนอต่อคณะกรรมการสิทธิเด็ก ซึ่งประจำอยู่ที่กรุงเจนีวา และมีหน้าที่กำกับดูแลและตรวจสอบการดำเนินงานของแต่ละประเทศในการรับประกันสิทธิต่างๆ ของเด็กที่ระบุไว้ในสัญญา
จากรายงานฉบับล่าสุด (ฉบับที่ 3 และ 4) ของประเทศไทยที่จัดส่งให้คณะกรรมการ
สิทธิเด็กเมื่อ พ.ศ. 2555 คณะกรรมการได้ตั้งข้อสังเกตว่า การบริหารงานของประเทศไทยมีความก้าวหน้าหลายประการในส่วนของการร่างกฎหมายและจัดโครงสร้างของรัฐเพื่อให้ความคุ้มครองแก่เด็กและปกป้องอำนาจอันชอบธรรมของพวกเขา อย่างไรก็ตาม คณะกรรมการยังคงเน้นถึงความห่วงในหลายด้าน ได้แก่
- การปกป้องคุ้มครองสิทธิ์ของเด็กเด็กผู้ลี้ภัย
- การบังคับใช้กฎหมาย
- การกำกับดูแล และการเก็บข้อมูล
- งบประมาณของประเทศไทยในการทำงานด้านเด็กเด็ก
- การพัฒนากลไกป้องกันและเอื้อเฟื้อเยาวชนที่ตกเป็นเหยื่อของการถูกโหดร้ายและถูกแสวงประโยชน์ทางเพศ ทั้งที่เกิดในครอบครัวและนอกครอบครัว
- การเข้าถึงบริการขั้นต้นแก่เด็กทีขาดโอกาสที่สุด ได้แก่ เด็กกลุ่มชาติพันธุ์ เด็กผู้ลี้ภัย เด็กเร่ร่อน เด็กอพยพ เด็กยากจน เด็กที่กระทำผิด และเด็กที่ถูกค้ามนุษย์ เด็กพิการ เด็กที่ได้รับผลกระทบจากความรุนแรงในจังหวัดชายแดนใต้
- อายุขั้นต่ำของเด็กที่ต้องรับโทษทางนิติ ซึ่งสมัยปัจจุบันอยู่ที่ 10 ขวบในไทย ซึ่งเป็นอายุที่ต่ำเกินไป
- ความเหลือมล้ำในสังคมไทย
เว็บไซต์ที่เกี่ยวข้อง :
https://www.unicef.or.th/supportus/thTags : สิทธิเด็ก,สิทธิ์เด็ก,สิทธิของเด็ก
